روزگاری دو برادر در مزرعه خانوادگی شان با هم کار می کردند.

یکی از آنها ازدواج کرده بود و چند فرزند داشت.

اما برادر دیگر تنها زندگی می کرد.

در پایان هر روز که کار تمام می شد دو برادر هر چیزی را که به دست آورده بودند

به طور مساوی بین هم تقسیم می کردند.

یک روز برادر مجرد با خودش گفت:«این درست نیست که ما همه چیز را به طور

مساوی با هم تقسیم می کنیم. من تنها زندگی می کنم و به چیزهای زیادی

احتیاج ندارم. اما برادرم باید خرج همسر و فرزندانش را بدهد.»

او تصمیم گرفت هر شب یک کیسه از سهم خود را به انبار برادرش ببرد.

در همین حال، برادر متاهل با خودش گفت: «این درست نیست که ما همه چیز

را به طور مساوی تقسیم کنیم. من از دواج کرده ام و همسرم بعد از من می تواند از

فرزندانمان نگهداری کند اما برادرم تنهاست و کسی را ندارد که در آینده از او مراقبت کند.»

تصمیم گرفت یک کیسه از سهمش را به انبار برادرش ببرد.

سالها گذشت و دو برادر از این که ذخیره محصولشان کم نمی شود تعجب کردند

و هر چه فکر کردند دلیل آن را نفهمیدند.

در یکی از شب های تاریک که هر دو می رفتند تا کیسه ای از سهم خود را در انبار

دیگری بگذارند، به هم برخورد کردند.

کمی به هم نگاه کردند و یکدیگر را به آغوش کشیدند.

نکته :

اگر در یاد کسی باشید کسی هم به یاد شما هست.